Open Brief aan Jan Mulder

24 augustus 2015

 

 

Beste Jan,

Het voelt vreemd om dit zo neer te schrijven, maar je bent een held voor mij. Dat heb je voornamelijk te danken aan je Anderlechtverleden en het feit dat je in mijn jeugd VM verrijkte met leuke stukjes waar de paarswitte liefde niet zelden van afdroop. Maar ik zit in een lastig parket want ook Anthony Vanden Borre is een held van mij.

Ik heb tranen gelachen wanneer jij verleden WK-zomer in de schaduw van de VRT-toren rond een uur of één 's nachts weer met één of ander plan afkwam dat op dat moment volledig logisch leek en achteraf behoorlijk absurd. Of als je rond half twee vond dat Maarten wel mocht afronden zodat jij samen met “Bossie” de Brusselse nachten in kon trekken, alsof jullie beiden veertig jaar jonger waren.

Maar ik heb ook een traan gelaten toen Marc Wilmots zoveel weken eerder zijn WK-selectie bekendmaakte en bleek dat hij gewoon, zonder enig voorbehoud Anthony Vanden Borre meenam. Het leek een jongensboek. Zo eentje zoals 'de verhalen van Erik en Eddie' een nederlandse voetbaltweeling die ik als kleine jongen las. De ene was een spits, de andere een ausputzer. Ondanks het bestaan van internet heb ik die boeken nooit meer teruggevonden. Maar zo'n voetbalsprookje was het verhaal van Vanden Borre. Een aparte jongen die, enige overdrijving is hier toegelaten, anderhalf jaar eerder nog een werkloze Brusselse branieschopper was. Maar toen kwam die hand van Mijnheer Van Holsbeeck, en of die nu aangeboden werd of gegrepen, maakt eigenlijk weinig uit. Anthony was weer even voetballer, net zomaar eentje, maar een topper tussen de toppers. Helaas ook een voetballer met een handleiding.

Plots was daar die die dag dat Vanden Borre besloot dat het tijd was om af te rekenen. Niet erg collegiaal, maar toch vooral scherp en schrijvend België sprak schande over de schending van de omerta. What happens in de kleedkamer has to stay in de kleedkamer! En toen brak mijn hart, want ook jij, lieve Jan huilde rustig met de roedel mee. Iets florissanter dan de vlaamse krantenjongens, maar toch … Het kwam op hetzelfde neer, Anthony was fout en hij mocht niet denken dat hij groter dan de club was. In dit hele betoog ging men voorbij aan het feit dat Anthony ook best verstandige dingen zei over tactiek, of gebrek hieraan, over het gedrag van de trainer, over de transferpolitiek en de weelde aan jeugd die niet gebruikt wordt. Maar slechts zelden las ik dat. En ja Jan, je eerste betoog ging inderdaad nog wel een beetje in op de boodschap. Steeds vaker ging het echter over “de clown Vanden Borre” die niet professioneel bezig was. Of dat het ongehoord was je trainer en medespelers publiekelijk te kakken te zetten. En ik moest aan jou denken, of meer bepaald aan je boek “Chez Stans”, want ik was te jong of te ongeboren om het met eigen ogen aanschouwd te hebben.

“Vlak voor tijd gaf ik de beslissende voorzet aan Robby, Anderlecht won met 3-2, Kessler rende het terrein op en stond opeens voor me in de middencirkel te applaudisseren, ik gaf hem de middenvinger. (…) Ik kreeg een geldboete en Vanden Stock beval me bovendien mijn verontschuldigingen aan te bieden aan de Heer Kessler. (…) 'De trainer is een passant, wees verstandig,' ried Constant me op een vaderlijke manier aan. Het deed hem pijn dat ik me zo gedroeg, zelfs tegen hem. Ik verstandig? Geen sprake van.”

Het was een heel ander verhaal, maar ook jij ziet ongetwijfeld de gelijkenis.

Tegenwoordig noemen ze een speler al snel en sportingboy als je maar lang genoeg in de paarswitte rij loopt, maar de echte Sportingboys zijn voor mij net diegenen die durven het instituut in vraag stellen. In dat rijtje hoor jij thuis Jan, maar ook Anthony, want de liefde voor de afvallige die terugkeert is nu eenmaal groter.

Dag Jan!