Peter Sagan

Hoohuuum hoohuuummm hooo hooum hooo hoouuummm

Zondagavond, Rond 21u europese tijd, dachten waarschijnlijk meer mensen aan Matthew McConaughey dan tijdens de wereldpremière van één van zijn films. Of zelfs tijdens de finale van de Davis Cup met Ruben Bemelmans, maar dat is een ander verhaal.

De verantwoordelijke daarvoor een Slovaak die op het podium van Richmond het "humming chest beatting"-gebaar uit de film Wolf of Wall Street imiteerde. Even voordien was hij in zijn eentje over de finish gereden in Richmond en had zich daarmee tot wereldkampioen 2016 gekroond.
Zijn naam Peter Sagan.

Het vingertje waarmee Tom Boonen die, waarschijnlijk enigszins ontgoocheld, als 35ste over de meet bolde, naar Sagan wees, zei ongeveer alles :  "Jij! Jij bent de, verdiende, wereldkampioen !" Het zegt ook veel over hoe het peloton naar de nieuwe wereldkampioen kijkt. Een van de meest talentvolle renners van deze generatie. Weinigen die het hem gisteren misgunden.
Terwijl zijn collega's aankwamen, was Peter ondertussen al aan zijn uitloopronde begonnen, alsof hij Usain Bolt was en er net de 100 meter had opzitten. Hij gaf zijn ijzeren ros de vrijheid, gooide zijn helm, bril en handschoenen in het publiek dit terwijl hij kwistig High Fives uitdeelde aan de binnenlopende renners. Zo mooi en eerlijk was de vreugde in Richmond. Alleen de horlepiep ontbrak.

Door velen werd en wordt hij aanzien als een speelvogel. Maar dat komt vooral omdat hij zich niet altijd even conventioneel gedraagt en wel eens apart durft zijn. En door zijn strapatsen op het podium, maar dan vergeet men gemakshalve dat je enkel op dat podium belandt door prestaties.
De afgelopen tour haalde hij een recordaantal tweede plaatsen waar zelfs Poulidor jaloers op was. Het doel, het puntenklassement voor het vierde jaar op rij, werd met verve bereikt. Maar die beoogde zege ontbrak. En al hield hij er die groene trui aan over, uiteindelijk draag je die hoogstens drie weken en een aantal criteriums.

In Richmond daarentegen ontving ie een trui die hij een jaar lang mag dragen. En ik heb er vertrouwen in dat die regenboog het komende wielerseizoen niet kleurloos door het peloton zal fietsen, zoals in het verleden met allerlei Rui Costa's gebeurde. Want kleurloos is één van de weinige adjectieven die door zowel voor- als tegenstanders niet wordt toegeschreven aan de nieuwe wereldkampioen.

Maar zoals ik al zei, soms heeft hij de perceptie van het grote publiek ook tegen en vergeet men dat hij naast zijn talent ook hard werkt om met dat talent resultaten te boeken. Zelfs Oleg Tinkov zijn gote baas bij Saxo-Tinkov stelde zijn arbeidsethos in vraag. Maar die kriteik valt te pareren met twee woorden : OLEG TINKOV !
De zo zelfzeker ogende PeterSagan sloeg er echter in het voorjaar zelfs wat pips van uit en een vroegtijdige scheiding hing in de lucht.
Maar gelukkig kon hij ook op die momenten steun vinden bij zijn bloedmooie vriendin Katarina.
Maar als jij goed opgelet heeft in de cinema ook bij de film "The Wolf of Wall Street":

'The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can't achieve it." - Jordan Belfort

Mijn Koffers staan klaar - 10 Jaar 'Ik Vertrek'

Ik beken. Ik ben een "trekkie".
Neen niet één van die sujetten die verkleed als Klingon of met gigantische puntoren andere ruimtereizigers willen ontmoeten op conventies. Neen, ik kom uit de kast als fan van 'Ik Vertrek'.

Iedere week hetzelfde afscheid op het werk en een afscheidsfeestje thuis, met een oudje uit de familie dat het hele immigratieverhaal maar niks vindt. En dan hupsakee met de auto naar hun nieuwe huis. Daar blijkt de vrachtwagen het weggetje niet op te geraken. En de kinderen die willen niet naar hun nieuwe school. Maar uiteindelijk na veel kluswerk, blijkt hun hele avontuur, een enkele uitzondering niet te na gesproken, toch een geslaagde onderneming. En had ik al verteld dat de verhuisdozen en -vrachtwagens meestal in spiegelbeeld getoond worden? Ik zit dan keer op keer naar mijn televisietoestel te roepen. Maar ook dat is onderdeel van 'Ik Vertrek'.

Steeds opnieuw bekruipt me weer de kriebel om dierbaren en broodnodige spullen in te laden en tabee te zeggen tegen mijn huidige leven. Lekker in de wagen naar Italië. Waar ik dan zoals de meeste vetrekkers de taal niet spreek op enkele essentiële zinnen na. Ciao Bella, Ti amo,  Baciami, baciami come se fosse l'ultima volta, Un’altra birra, per favore en niet te vergeten Oppure si lussuria salsiccia? *
Rustig tomaten kweken in Toscane en dan mijn eigen tomatensaus bottelen. Ja ik zie het me wel doen. Scheelt trouwens niet zo veel met mijn huidige tuingehobby.

Wat hebben de makers van 'Ik Vertrek' het echter goed gezien. Nadat we alle afleveringen, diverse herhalingen incluis, tig keer gezien hebben, vonden ze toch nog een manier om ons opnieuw te doen kijken. Een inleiding en epiloog door een BN'er maar vooral een hele kleine blik op het huidige leven van de vertrekkers. Want als er iets is wat wij "trekkies" willen weten, is 't hoe een verhaal dat eigenlijk al afgelopen was toch nog verderloopt.

Zo konden we samen met Chantal Janzen stiekem lachen toen bleek dat de naturistische campinguitbaatster  "ik vertrek" iets te letterlijk genomen te hebben. Zij bleek er ondertussen immers van door gegaan met de barman. En Chantal die bijna van haar zetel afrolt bij deze onverwachte ontknoping, onbetaalbare televisie.

Maar soms gaat er heel wat minder lichtvoetig aan toe zoals bij Ronald en Anneke Kramer in het Oostenrijkse Maria Alm. In eerdere uitzendingen konden we zien hoe het echtpaar en hun vier kinderen zich toch aan het avontuur waagden ondanks Anneke's felle strijd tegen kanker. De Kramers stonden immers zo positief in het leven dat ze hun leven niet lieten bepalen door de ziekte. Een strijd, echter die de levenslustige Anneke, zo zagen we bij een eerdere terugkeer, verloren bleek te hebben. Maar de Kramertjes, ondertussen een nieuw samengesteld gezin, blijven in de geest van Anneke strijdvaardig en positief.
Sara Kramer : "Je kan niet je hele leven verdrietig zijn en zo. Je moet verder met je leven, dus". Behoorlijk vochtige ogen hier. Gelukkig had Ronald dus ondertussen inderdaad zijn, door Marga van Praag toegewenste, eigenste Maria von Trapp gevonden.

Ook drama maar toch vooral tragikomedie bij het zien van Martien, die samen met zijn vrouw Erica en hun twee dochters naar Frankrijk was getrokken. Hij blijkt alsnog uit de kast gekomen te zijn. Niet de eerder vermelde trekkieskast, maar die andere waar professioneel inleider van deze aflevering, Paul de Leeuw ook ooit in vertoefd heeft. De Leeuw, die tijdens de uitzending zelf al aangaf dat hij zo veel van zijn eigen gedrag in Martien herkende. "Krijgen die mensen één badMUTS, of twee?", "Ooooooh wat hebben jullie een werk gehad, maar wat ziet het er goed uiiiiit!", "Aaaaaaahh, nou dan doe ik het wel weer!"
Dat blijvende enthousiasme van Martien en tegelijk verontwaardigd zijn over de opmerkingen van de kijkers over zijn vermeende geaardheid. Genieten kan ik daarvan.

10 jaar 'Ik Vertrek'. In mijn hoofd ben ik al honderd maal vertrokken. Note to myself :"Een barman hebben we echt niet nodig!"
Maar de koffers staan al klaar in de gang. Naast de verhuisdozen. In spiegelbeeld welteverstaan.
Si non è verro è ben trovato!


*Dag Schoonheid 
  Ik hou van je 
  Kus me, kus me alsof het de laatste keer is 
  Nog een biertje astublieft
  Of je worst lust ?

In Memoriam : Joost mag het weten

Dinsdagnacht

Plots gonsden de geruchten. "Joost Zwagerman overleden". "Zelfmoord", werd er al snel in één adem bij vernoemd. Twitter had even genoeg van botox met Sophie Hilbrandt en zelfs van de vluchtelingencrisis. Even geen slaapzakken voor Lesbos meer. Even stond Twitter stil bij Joost.

Ook ik werd getroffen door een soort van tragiek die ik niet kon thuisbrengen. Ik had immers niet zoveel met Joost Zwagerman. Ik las wel eens een roman van hem en van zijn Zomergasten-reeksen had ik wel een aantal afleveringen gezien. Maar ik was geen veelvraat van het oeuvre van de heer Zwagerman. En toch voelde ik me verbonden met hem. Hij was een deel geworden van die hele uitgebreide DWDD-familie, waar ook ik als kijker me deel van voelde uitmaken.

Matthijs als bekommerde vader en Dominee Gremdaat als licht neurotische moeder. Prem en Marc Marie respectievelijk als de oruststokende neef en het neefje over wie door de roddelende tantes stil gefluisterd wordt. Halina als het iets te knappe schoonzusje en ome Jan Mulder die met tegenzin  het feest betreedt. Nico als grote broer die staande op de biljarttafel Toon Hermans imiteert, terwijl kleine Alex Klopping op zijn IPad allerlei zaken zit te downloaden. Die behoorlijk vreemde familie, daar maakte ook Joost Zwagerman deel van uit. Hij was de oom die zo bezield over kunst sprak dat wij, zijn kleine neefjes en nichtjes, aan zijn liepen hingen.
Zo slaagde hij er enkele jaren terug in om het minutenlang te hebben over de kleur blauw in de kunst. Niemand zou op basis van die beelden kunnen bevroeden dat Zwagerman gekweld werd door demonen. Achteraf vang ik nu op dat hij al jaren met depressies kampte. En als kind van een suïcidale vader, voelde hij zich bovendien erfelijk belast.

Humo, november 2013 :

"Nietzsche heeft gezegd: ‘De gedachte aan zelfmoord heeft me menig zware nacht door geholpen.’ De gedachte dat je er altijd uit kunt stappen helpt voor veel mensen, maar na de zelfmoord van een dierbare overheerst naast onbegrip en woede ook angst – zeker als het een vader betreft. Ik kreeg die angst pas toen ik alle grond onder mijn voeten kwijt was: wat als ik genetisch zou zijn geïnjecteerd door mijn vader? Dat was fors, moet ik zeggen. Maar goed, ik ben blij dat ik er nu weer ben. Naar mijn eigen idee heb ik een tijdlang aan de zijlijn van mijn eigen leven gestaan."

Dat lezen en weten wij nu achteraf in de wereld die internet heet. Zoals we ook zijn mening terugvinden over zijn vriend Rogi Wieg en diens worsteling met leven en dood.
Op 29/01/2015 werden onderstaande woorden van Zwagerman over Wieg opgetekend in het Parool :

"Tijdens dat bezoek bleek Rogi suïcidaal. We mochten elkaar zien en spreken in een kale kamer met alleen een kleine tafel en twee stoelen. Een nieuwe stroomstoot doortrok mijn leven. Het is, zacht gezegd, onrustbarend als je beste vriend zich van het leven wil beroven - en dit ook zo tegen je zegt. 
Ik had de indruk dat Rogi mij tijdens dat bezoek om goedkeuring vroeg voor zijn
zelfmoord. Telkens zei ik hem dat ik hem alles zou vergeven - maar vermoedelijk niet een geslaagde zelfmoord. Alleen al het feit dat ik hem niet kon en wilde missen, moest toch een reden zijn om in leven te blijven? Toch? "

Op 15 juli van dit jaar zou Rogi Wieg overlijden ten gevolge van euthanasie. Een beslissing die zijn vriend Joost Zwagerman zwaar gevallen zou zijn. Maar toch was het een donderslag bij bijna heldere hemel. Of zoals Matthijs van Nieuwkerk bij Pauw zei : "Hij was wel eens wat depressiever, maar dat het van deze ernst was, wist ik niet."

Vandaag keek Joost de dood in ogen en niemand die weet wie er terug gekeken heeft. De ogen van zijn vader, die van zijn vriend Rogi, of was het Zwagerman zelf?
Feit is dat de kleurrijke familie één van zijn geliefde familieleden verloren heeft en we allen bedroefd zijn. En met weemoed denken we terug aan zijn bevlogen kunstcolleges.

Slaap zacht Joost !



Heeft u naar aanleiding van het overlijden van Joost Zwagerman zelf vragen over zelfdoding
www.113online.nl of bel 0900 - 0113 (Nederland)

livecom.net chat (externe link)

www.zelfmoord1813.be of bel 1813 (België)

Ik blog, dus ik ben ?

Blogio ergo sum


Stel je voor je begint met Twitter, oorspronkelijk alleen in het kader van een supportersactie. Maar je krijgt de smaak te pakken en tweet steeds vaker. Je raakt stillaan geobsedeerd door het tellertje onder het aantal volgers*. Dan merk je op dat een aantal van jouw mede-tweeps, ja de lingo heb ik ook al te pakken, zich bezighouden met een BLOG. En je denkt dat wil ik ook. Dus je zoekt de gemakkelijkste manier en publiceert daar een week oude open brief aan Jan Mulder die eigenlijk, de naam "Open Brief" zegt het zelf, oorspronkelijk een ander nut had.
Bij het herlezen merk ik trouwens dat ik dringend een nieuwe open brief moet schrijven aan Jan, over dat ie zo leuk is in Dwangers en dat ie moet uitkijken met die Thaise vloeren. Die zijn zo wankel, voor je het weet, val je daar door. Maar ik dwaal af.

Een dag later zit ik gezellig 'College Tour met Halina Reijn' te kijken. Haar opmerking over Vaslav Nijinski's uitspraak "Paardje is moe" blijft door mijn hoofd spoken. En als de actrice zelf mijn tweet hierover retweet, word ik voor ik het zelf doorhebt gefavoriseerd en geretweet door een aantal mij totaal onbekend tweeps. 

Het idee voor een volgende blog is dan al geboren : Halina Reijn en Vaslav Nijinski. Het verhaal lijkt zich vanzelf te schrijven en daar is ie dan het tweede blogverhaal : "Paardje is Moe".

Ik tweet en ik heb dus een beginnende blog. Maar hoewel ik wel twittervolgers hebt, lijkt er niemand de blog te lezen.
Zelfs niet als ik voorzichtig de blog probeert aan te prijzen. Dus daar zit ik met mijn blog, te twijfelen of het zelfs wel een  blog is.
Het lijkt immers een allegaartje van column, blog, overpeinzingen, ... . En door elkaar smijten van persoonlijke voornaamwoorden doet ie dan ook nog : "ik, je, ie , ...". Een beetje schizofreen allemaal.

Maar dan ontdek je de voordelen van een onpopulaire blog. Jouw blog is je eigen speeltuin en je mag er doen wat je zelf wil. Dus ik ga zo vaak op de glijbaan als ik wil en als ik vlak na het eten van een ijsje op de schommel ga, is er niemand die me dat kan verbieden.

Als ik achteraf misselijk word, is het dan wel mijn eigen schuld.



* #gelukkigwordenvaneennieuwevolgerisok  #ongelukkigvaneenontvolgerisdom

Paardje is moe

College Tour 4 september 2015


"Vaslav Nijinski". Ik herhaal, "Vaslav Nijinski ". Kende u die naam al op het moment dat Halina Reijn hem uitsprak tijdens de College Tour? Ik niet. Tot mijn eigen scha en schande moet ik zelfs toegeven dat ik nog nooit van de arme man gehoord had. Dit terwijl ik mezelf dus toch beschouw als een gemiddeld cultuurliefhebber. Gelukkig bestaat er Wikipedia.
Dus op het volgende feestje smijt ik de vrolijke fransen naar het hoofd met weetjes als "Wist jij dat Nijinski in feite een Pool was? " en "dat Prélude à l'après-midi d'un faune eigenlijk helemaal niet als dans gezien werd?". Op die laatste moet ik wel nog wat oefenen.
En het verhaal over de masturberende faun en de sjaal van de nimf, bewaar ik voor een andere gelegenheid of een uitgelezener gezelschap.
Die fascinerende man was me dus totaal onbekend tot Halina Reijn me opmerkzaam op hem maakte.

Maar wat had ik graag die avond in de Theaterschool in Amsterdam gekluisterd gezeten. Van op de eerste rij aan Halina's lippen gehangen. En dat ze dan alleen voor mij een uur lang vertelde over Vaslav Nijinski. Dat ze me gedetailleerd uiteenzet hoe het er die 19e januari van het jaar 1919 in Sankt Moritz aan toe ging. Hoe een bijna schizofrene danser aan zijn laatste dans begint en zich dan midden in de voorstelling met een kleine buiging tot zijn publiek richt en de legendarische woorden spreekt : "En nu is het paardje moe". Waarna hij het toneel verlaat om nooit meer terug te keren en 31 jaar lang zich in bijna sacrale stilte hult. Hoe hij nooit meer danste en enkel nog verder leeft in de verbeelding van zijn fans en in zijn eigen hoofd. Hoe een man plots van de ene dag op de andere afscheid neemt van alles wat hem maakte tot wie hij was.
Dat alles mag Halina me vertellen. En dat Twan Huys dan naast haar zit en zwijgt.

U hebt het vast gemerkt, ik heb het wel voor Halina Reijn, ook al ken ik haar enkel van tv. 
Ik moet echter iets bekennen over haar. Ik vond haar eigenlijk een tijd lang "een gek mens". Ik kon haar ook niet in een hokje plaatsen. En zag ik haar in een speelfilm zoals "Zwartboek", werd ik altijd meer aangetrokken door haar medespeelster, terwijl Halina aan me voorbij dwaalde. Maar op een dag, tijdens één of andere passage in DWDD als tafeldame, zag ik haar met andere ogen. Het was zoals dat meisje, waarmee je jaren in de les zit en die je plots tijdens een schooluitstapje opvalt.
Zo zag ik opeens een andere Halina Reijn. een intelligente, boeiende, aantrekkelijke en zelfs humoristische dame. Ik wil me dan ook distantiëren van Gijp en Derksen en alle onaardige dingen die ze over haar gezegd hebben. Ik kan me voorstellen dat voor Derksen het enige recht van de vrouw... . Juist ja, ik maak hem niet af, als u het niet erg vindt. "Dat kan toch niet, Johan.  Een vrouw met een mening, gekker moet ie niet worden."

Bovendien ademt Halina een beetje weemoed uit. Een trekje dat ik waardeer bij mensen. Weemoedig als ze tegelijkertijd stoer verteld over haar, ondertussen tot haar eigen verbijstering, wereldberoemde kinderwens. Een schokkende wens voor de goegemeente, terwijl zij alleen maar datgene uitsprak wat zovelen beroert. De zoektocht naar die ene onvoorwaardelijke liefde. Die liefde waar alles voor moet wijken. Die liefde die niet eist maar krijgt.

Ik zei het al, ik heb het wel voor Halina Reijn en ik hoop dat haar innerlijke furie nog lang niet uitgeblust is. Dat ze nog jaren, ja zelfs decennia mijn scherm en de toneelplanken kleurt.
Maar tegelijkertijd zal het me niks verwonderen dat ze, wanneer ze die ene alles verterende liefde vindt, midden in een voorstelling van Toneelgroep Amsterdam plots naar voren stapt, terwijl Ivo van Hove in de coulissen goedkeurend toekijkt,  en tegen het publiek fluistert "Paardje is Moe!"

Het weze je gegund Halina.

Open Brief aan Jan Mulder

24 augustus 2015

 

 

Beste Jan,

Het voelt vreemd om dit zo neer te schrijven, maar je bent een held voor mij. Dat heb je voornamelijk te danken aan je Anderlechtverleden en het feit dat je in mijn jeugd VM verrijkte met leuke stukjes waar de paarswitte liefde niet zelden van afdroop. Maar ik zit in een lastig parket want ook Anthony Vanden Borre is een held van mij.

Ik heb tranen gelachen wanneer jij verleden WK-zomer in de schaduw van de VRT-toren rond een uur of één 's nachts weer met één of ander plan afkwam dat op dat moment volledig logisch leek en achteraf behoorlijk absurd. Of als je rond half twee vond dat Maarten wel mocht afronden zodat jij samen met “Bossie” de Brusselse nachten in kon trekken, alsof jullie beiden veertig jaar jonger waren.

Maar ik heb ook een traan gelaten toen Marc Wilmots zoveel weken eerder zijn WK-selectie bekendmaakte en bleek dat hij gewoon, zonder enig voorbehoud Anthony Vanden Borre meenam. Het leek een jongensboek. Zo eentje zoals 'de verhalen van Erik en Eddie' een nederlandse voetbaltweeling die ik als kleine jongen las. De ene was een spits, de andere een ausputzer. Ondanks het bestaan van internet heb ik die boeken nooit meer teruggevonden. Maar zo'n voetbalsprookje was het verhaal van Vanden Borre. Een aparte jongen die, enige overdrijving is hier toegelaten, anderhalf jaar eerder nog een werkloze Brusselse branieschopper was. Maar toen kwam die hand van Mijnheer Van Holsbeeck, en of die nu aangeboden werd of gegrepen, maakt eigenlijk weinig uit. Anthony was weer even voetballer, net zomaar eentje, maar een topper tussen de toppers. Helaas ook een voetballer met een handleiding.

Plots was daar die die dag dat Vanden Borre besloot dat het tijd was om af te rekenen. Niet erg collegiaal, maar toch vooral scherp en schrijvend België sprak schande over de schending van de omerta. What happens in de kleedkamer has to stay in de kleedkamer! En toen brak mijn hart, want ook jij, lieve Jan huilde rustig met de roedel mee. Iets florissanter dan de vlaamse krantenjongens, maar toch … Het kwam op hetzelfde neer, Anthony was fout en hij mocht niet denken dat hij groter dan de club was. In dit hele betoog ging men voorbij aan het feit dat Anthony ook best verstandige dingen zei over tactiek, of gebrek hieraan, over het gedrag van de trainer, over de transferpolitiek en de weelde aan jeugd die niet gebruikt wordt. Maar slechts zelden las ik dat. En ja Jan, je eerste betoog ging inderdaad nog wel een beetje in op de boodschap. Steeds vaker ging het echter over “de clown Vanden Borre” die niet professioneel bezig was. Of dat het ongehoord was je trainer en medespelers publiekelijk te kakken te zetten. En ik moest aan jou denken, of meer bepaald aan je boek “Chez Stans”, want ik was te jong of te ongeboren om het met eigen ogen aanschouwd te hebben.

“Vlak voor tijd gaf ik de beslissende voorzet aan Robby, Anderlecht won met 3-2, Kessler rende het terrein op en stond opeens voor me in de middencirkel te applaudisseren, ik gaf hem de middenvinger. (…) Ik kreeg een geldboete en Vanden Stock beval me bovendien mijn verontschuldigingen aan te bieden aan de Heer Kessler. (…) 'De trainer is een passant, wees verstandig,' ried Constant me op een vaderlijke manier aan. Het deed hem pijn dat ik me zo gedroeg, zelfs tegen hem. Ik verstandig? Geen sprake van.”

Het was een heel ander verhaal, maar ook jij ziet ongetwijfeld de gelijkenis.

Tegenwoordig noemen ze een speler al snel en sportingboy als je maar lang genoeg in de paarswitte rij loopt, maar de echte Sportingboys zijn voor mij net diegenen die durven het instituut in vraag stellen. In dat rijtje hoor jij thuis Jan, maar ook Anthony, want de liefde voor de afvallige die terugkeert is nu eenmaal groter.

Dag Jan!